W dyskusjach na temat kapitalizmu pojawiają się zarzuty, że jest to system tylko dla bogatych. Biedni nie mogą żyć w takim ustroju, bo państwo nie daje im zasiłku, emerytury, szkoły , becikowego, lekarza i tak dalej. Jeśli ktoś się z tym argumentem nie zgadza zostaje nazwany przez grzecznych człowiekiem „niewrażliwym społecznie” a przez niepoprawnych człowiekiem mającym wszystkich gdzieś. Należę do tego zacnego grona, dlatego chcę na te zarzuty odpowiedzieć.
Po pierwsze należy zauważyć, że państwo nigdy nie może po prostu dać. Może- co najwyżej- redystrybuować, czyli zabrać wszystkim, wziąć prowizję i to co zostanie rozdać komu uzna za słuszne i wydać za nas nasze pieniądze. Doktryna dystrybucjonizmu kompromituje się na naszych oczach. Podatki płacimy coraz wyższe, państwu są potrzebne coraz większe pieniądze, żeby policzyć większe podatki, staranniej wyselekcjonować tym, którym „przymusowa dobroczynność” jest najbardziej potrzebna i stwarzać pozory, że usługi dla nas są modernizowane (np. programy nauczania). Dla nas zostaje z tego zabiegu bardzo mało. Ostatnio coraz częściej słyszy się o tym, że trzeba społeczeństwo edukować ekonomicznie. Ja uważam, że stosowanie ekonomii na co dzień ogranicza się do stosowania logiki w myśleniu i wiedzy z podstawówki. Gdyby ktoś przyszedł do nas i zaproponował, że weźmie pieniądze z naszej pensji weźmie połowę i wyda za nas, bo jesteśmy na to za głupi, to w większości przypadków taki człowiek dostałby w mordę. Kiedy tak samo działa państwo ludziom to nie przeszkadza albo w czasie wyborów dostają zaniku pamięci.
Średnia pensja na miesiąc w Polsce to ok. 3400zł. Pracownik dostaje „na rękę” ok. 2400zł. A tak naprawdę pracuje na ok. 4100zł. Polak zarabiający średnią krajową płaci więc podatku od pracy ok. 1700zł. To podatek od pracy, a doliczmy do tego VAT, akcyzę i inne. Czy odczuwamy zwrot tych pieniędzy? Czy czujemy, że państwo zapewnia nam bezpieczeństwo? Czy jesteśmy pewni, że dostaniemy zwrot naszego zarobku po osiągnięciu wieku emerytalnego, który obowiązuje w chwili nawiązania umowy z ZUS-em? Takich pytań retorycznych mógłbym postawić jeszcze bardzo dużo. Wróćmy jednak do kapitalizmu.
Czy kapitalizm to ustrój tylko dla bogatych? Mój kolega Wojtek dla żartu powiedział kiedyś nauczycielce od podstaw przedsiębiorczości, że „za komuny było lepiej”. Ona odpowiedziała że na pewno dobra była opieka państwa nad obywatelem. Skoro tak mówiła osoba z wykształceniem ekonomicznym nie ma się co dziwić, że dużo ludzi ma ten sam pogląd, jednak trzeba się zastanowić czy faktycznie tak było.
Skoro socjalizm jest tak dobry dla biednych to dlaczego z tego raju zrezygnowało tylu ludzi, którzy w tym czasie wyemigrowali? Dobrymi przykładami są Tadeusz Witkowicz i Jan Fijor. Oni wyjechali do Stanów Zjednoczonych, kraju- w tamtym czasie- zdecydowanie kapitalistycznego. Co ich do tego skłoniło? Byli niespełna rozumu, że wyjechali do kraju tylko dla bogatych? Chodzi o to, że jest wręcz przeciwnie. To ludzie bardzo mądrzy, którzy wiedzieli, że kapitalizm, to nie system tylko dla bogatych. Gospodarka kapitalistyczna daje możliwość każdemu zostania bogatym. Jeśli ktoś chce mieć dużo- może mieć. Jeśli ktoś jest nierobem, to nie ma niczego.
W kapitalizmie każdy jest panem. Przedsiębiorca musi przygotować jak najlepszy produkt aby nie stracić klientów. Nazywanie kapitalistów krwiożercami jest więc bezczelne. Przecież to konsument jest tym, dla którego biznesmen nie śpi po nocach i wypruwa sobie żyły. Mądry kraj dba aby było w nim jak najwięcej przedsiębiorców, bo to oni dają pracę, oni zapewniają usługi. Ich powinno się stawiać za wzór dla młodzieży.
Tadeusz Witkowicz i Jan Fijor w państwie, które się nimi opiekowało żyli w biedzie. W Stanach Zjednoczonych obydwaj zostali milionerami.
